Nire bizitzako egun bat

(Con este relato participo en el concurso de historias en euskera de Zenda). #ZendaIpuinak

NIRE BIZITZAKO EGUN BAT 

—Ama, zuk ez nauzu ulertzen. 

—Noski ulertzen zaitudala, nik ere hamaika urte izan nituen. 

—Bai, baina beste garai batean. 

—Aizu, ez dago hainbeste aldaketa nire belaunalditik zurera! 

—Beno… telebista ikustera noa. 

Harrituta gelditu nintzen, zer uste zuen neskatila honek? Baita minduta ere. Munduak azken hogeitamar urtetan izugarrizko aurrerapen bat egin balu bezala hitz egiten zuen. Eta ez zen hainbesterako. Nere belaunaldia eta nire amarenaren artean ezberdintasun haundi bat zegoen; berak bederatzi urtekin lan egiten zuen. Baina alabaren eta nirearen artean? Ia ez zen nabaritzen. 

Erakusteko ideia bat bururatu zitzaidan. Ganbarara igo, nahi nuena aurkitu arte kutxak mugitu eta paper pilo baten artean gura nuena topatu nuen: nire bizitzako egun bati buruzko idazlan bat. O.H.O.ren laugarren mailan. Etxera itzuli eta alabari eman nion. 

—Begira. Hau da nik hamar urtekin egiten nuena. Zuk oraintxe baino bat gutxiagorekin, baina berdin da. Zuk egiten duzunaren hain ezberdina ez dela ikusiko duzu. 

—Ea. —Gogo gutxirekin hartu zuen—. Zelako letra txarra. —Eta irakurtzen hasi zen. 

«NIRE BIZITZAKO EGUN BAT. Goizeko zortziak eta laurdenetan jaikitzen naiz. Gosaldu, jantzi, hortzak garbitu eta orraztu. Bederatziak hamar gutxitan kalera jaitsi eta etxe aurreko zuhaitzean Maider eta María itxoiten ditut. Nire lagunik hoberenak dira, talde bat daukagu: Eme kluba. Ikastolara joan eta gure klasera sartzen gara. Jolas orduan alturitetara eta txorro morro piko tallo kera jolasten dugu. Gero gimnasia tokatzen da eta parkera goaz, berotzeko korrika egiten dugu eta gero Don Miguelek ipinitako ariketak egiten ditugu. 

Bazkaltzera etxera noa. Ekainean gaude, beraz arratsaldean ez naiz klasera itzuli behar. Bazkaldu ondoren Pablo anaiak eta biok amari jasotzen laguntzen diogu. Gero Spectrumen Ant Attackera partida batzuk jolasten ditugu, Mariak txirrina jo arte. Askaria hartu eta berarekin noa. Soka eta gomarekin jolasten dugu kalean, amak lehiotik afaltzera joateko deitu arte. 

Postrea jaten nagoela, lehengusina Ainararen eguna dela gogoratzen dut, beraz korrika bukatu eta teléfono-kabinara jaisten naiz, deitzeko eta zoriontzeko. 

Etxera itzuli eta ama, aita, Pablo eta ni Funtsioa ikustera esertzen gara. Gaur kanala aldatzera jaikitzea niri tokatzen zait. 

Ostirala dela eta bederatzi t’erditan oheratzen gara, baina Pablo eta biok lokartu arte  hitz eginten dugu.  Amaiera. Marisa Eguren. O.H.O 4.B». 

Alabak irakurtzen bukatu eta burua altxatu zuen, ahoa eta begiak zabal-zabalik.  Gure bizitzak adin berarekin zein antzekoak ziren harrituta zegoela pentsatu nuen. Baina orduan berba egiten hasi zen: 

—Ikastolara hamar minututan iristen zinen? Oinez zihoazen, eta zure lagunekin? Zer dira alturitak eta txorro… ezdakitzer? Gimnasia parkean egiten zenuten? Irakasleari Don Miguel esaten zenioten? Etxean bazkaltzen zenuen? Zer dira Ant Attack eta Spectrum? Zure lagunek txirrina jotzen zizuten? Zer dira soka eta goma? Amamak lehiotik deitzen zintuen? Telefonoz hitz egiteko kabinara jaitsi behar zinen? Ez zeneukan mugikorrik ezta finkorik? Telebista guztiok elkarrekin ikusten zenuten? Zer da Funtsioa? Nolatan kanala aldatzera altxatu? Bederatzi t’erditan ohean, hain goiz? Osabarekin egiten zenuen lo? Ez zeneukaten bakoitzak zuen gela? Zer da O.H.O.? 

Mugitu gabe gelditu nintzen. Erreakzionatzea lortu nuenean, idazlana kendu eta xuxurlatu nion: «Ez zaitut ulertzen, arrazoi zenuen». Sukaldean eseri nintzen. Azken hogeita hamar urtetan ni konturatu gabe gertatutako aldaketak onartzen saiatzen. Alabak, nahi gabe, zahar sentiarazi ninduen. «Baina, hori bai» pentsatu nuen, «amari jasotzen laguntzeak ez dio arreta deitu…».